Ergens riep het toch

De afgelopen week was ik op een voor mij bekende plek. De heemtuin in Presikhaaf. Het was niet meer zoals het was.

Ik heb nog even langs de akkers gelopen en langs door de andere gebiedjes en nagedacht over het werk wat ik hier in het verleden heb verzet. Ja, toch liggen daar behoorlijke herinneringen aan een best goede tijd. Fysiek werk in de buitenlucht. Het was wel iets wat me goed heeft gedaan. Maar toch merk ik dat het niets is als er niemand meer is. Dan merk je dat het samenwerken met mensen – de mens zelf – er het meeste toe doet.

Tegenwoordig zitten veel mensen op kantoor en ik zit nu achter ‘mijn’ bureau thuis. Op de plek waar ik ook geregeld een naaimachine neerzet om te naaien en/of te verstellen. En waar ik een lockmachine heb.

Maar ‘ergens roept het toch’. De buitenlucht, het buiten zijn. En hoe vul je dat als ondernemer in? Dan ga ik buiten fietsen. Valt er überhaupt wel iets in te vullen als je dagen gevuld zijn met de zorg voor je gezin? 

Ik ben toch ook wel benieuwd wat en wie er blijven roepen.

Ja, het was een enerverende week met nieuwe contacten waarbij ik ook nog enkele visitekaartjes heb uitgewisseld. Ja, zo kom je verder met elkaar. En, zoals ik van een oude baas begreep: ‘Doe wat je leuk vindt.’

Ja, ook daarin ben ik deze week bevestigd. Gewoon doen wat je leuk vindt. En dat is voor ieder mens en kind verschillend.