Je houdt het soms niet voor mogelijk hoe het toch mogelijk
is. Vroeger had je een geheim van de smid.
En wat mijn geheim is? Wie zal het zeggen?
Wat is de wens van de klant?
Het zijn vaak van die middelmatige gesprekken. Gesprekken die
er eigenlijk niet echt toe doen maar die toch gevoerd worden. Of, zoals ik
onlangs zag bij een aflevering van de tv-serie ‘Vanity Fair’, dat het eigenlijk
nergens om gaat.
Ja, ben ik beroepen (geroepen) als coupeuse? Soms voelt het
meer als een ‘uitstervend beroep’. De klant wil een goed resultaat. Daar ben ik
de afgelopen tijd achtergekomen. En dat houdt me nog steeds op de been.
De afgelopen week ben ik twee (!) keer op en neer gefietst
naar de stoffenmarkt in Arnhem. In ieder geval hoef ik me qua naaiwerk
voorlopig niet te vervelen en ik hoop dan ook dat ik twee klussen de aankomende
week kan afronden.
‘We doen maar wat.’ En dat is misschien juist net de
bedoeling.
Je bent geroepen om vrij te zijn. Dat heb ik onlangs gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten